In deze (zeer) verlaatte weblog nog een kleine impressie van de Oostvaardersplassen tijdens de sneeuwperiode die nog niet zo ver achter ons ligt. Na het werk even naar de Almeerse kant van de Oostvaardersplassen geweest. Het was de bedoeling dat ik zou doorrijden naar het belevingscentrum "De Oostvaarders", maar nadat ik de laatste rotonde gepasseerd was zag ik de edelherten al vlak vooraan staan vlak bij het spoorviaduct. Heb daar dus snel een parkeerplaatsje gezocht en heb mij auto daar neergezet en ben van daar uit het park in gegaan. Waar normaal water is en de herten op grote(re) afstand blijven stonden ze nu met zijn allen op en rond het wandelpad en deels tussen het riet op het ijs van de bevroren grachten. Dat gaf mij de gelegenheid om een, in mijn ogen, aantal leuke plaatjes te maken van de herten in een niet alle daagse situatie, namelijk in de sneeuw en op het ijs. Sowieso alleen al prachtig om te zien.
Het was achter niet allemaal rozengeur en manenschijn die dag. Het bleek al aan het begin van het park, waar een bordje stond dat als je dieren zag die er niet best aan toe waren je de boswachter moest waarschuwen. Op de heenweg had ik al gezien dat er een aantal van de herten op de grond lag. Waarschijnlijk niet zo vreemd. Maar vreemder was het feit dat er een bleef liggen terwijl de anderen wegliepen toen ik lansg liep (op ong. een meter of 10). Op de terugweg lag het hert er nog steeds. Ondertussen ook de oren helemaal plat achter de kop. Ik kan het hert tot op een halve meter benaderen zonder dat het opstond of wegvluchtte. Geen goed teken dus. Ook nu dus helaas een slachtoffer welke de avond niet zou gaan redden. Het hert lag helemaal plat op de grond en zag er futloos uit. Waar de andere herten mooie dampwolkjes van de kou uitbliezen was hier niets meer te zien. Zielig voor het hert, maar dat hoort erbij. Dat is toch wat we graag willen vrije natuur en daar hoort dit dus bij.
Uiteraard waren er ook de nodige glijd en val partijen echter zonder dat er gipsvluchten nodig waren. Verbaasde me wel want als je zag wat voor glijders sommige maakten en dan met die toch wel ranke pootjes van deze beesten. Onvoorstelbaar.
Ook was er nog even een koperwiek die wel op de gevoelige plaat wilde. Voor mij de eerste keer dat ik zo'n kans kreeg. Meestal alleen maar ver weg of helemaal tussen de takken verstopt in de struiken.
Bijgaand nog een paar foto's als afsluiting. Ik ga proberen mijn volgende blog wat sneller te schrijven. Er liggen er nog twee te wachten. Eentje over het Lauwersmeer en eentje over Natuurpark Lelystad waar ik gisteren even heb rondgestruind.
Bedankt voor het lezen en tot de volgend keer.
Met vriendelijke groeten,
Tom Smit
www.natuurlijkwild.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten